Velen onder ons groeien op met het idee dat je goed voelen de norm is. Ik was één van die kinderen die dacht dat “only happy thoughts” de norm was. Ik heb me dan ook lang raar gevoeld omdat ik de "alsmaar positief in het leven staan lat" niet kon bereiken.
Al in mijn puberteit had ik last van moeilijke gedachten. Ik dacht geregeld dat ik zaken niet zou kunnen of niet zo goed was als mijn leeftijdsgenoten. Alsof dat niet genoeg was, dacht ik daarbovenop ook nog dat ik raar was omdat ik dit soort gedachten had. Ik probeerde vanalles: positief denken, mezelf het tegendeel bewijzen… maar niets hielp. De gedachten bleven zich nestelen in mijn hoofd en gingen mijn leven zelfs een stukje dicteren. Zo ging ik niet naar examens als de “je kan het niet" gedachte te luid riep.
Ik hoef je niet te vertellen dat dit soort vermijdingsgedrag me niet hielp. In tegendeel, de angst werd groter en ik ontnam mezelf heel wat groeikansen.
Mijn eerste ACT-cursus betekende ontzettend veel voor me. Ik weet nog hoe de training begon met het feit dat elk van ons negatieve gedachten heeft. En hoe het hebben van zulke negatieve of belemmerende gedachtes normaal is.
Voor zij die hier meer over willen weten > https://www.youtube.com/watch?v=kv6HkipQcfA.
Dit was nieuw voor me. En het maakte dat ik me voor het eerst in mijn leven minder raar voelde om het hebben van die gedachten.
De cursus leerde me dat we geen vat hebben op deze gedachten. We kunnen ze niet wegmoffelen, veranderen, wegdenken… En dat hoeft niet eens slecht nieuws te zijn want er zijn andere manieren om ermee om te gaan. Je kan leren afstand te nemen van deze belemmerende gedachten.
Idem wat betreft lastige gevoelens. De faalangst die ik als puber en jongvolwassene voelde, ging gepaard met de nodige intensiteit. De examenperiodes waren telkens weer hels. Ik was (zoals velen weet ik intussen) angstig voor de angst, geloofde niet dat ik ze dragen kon.
ACT gaf me hoop, leerde me dat emoties bewegen, geen enkele emotie eeuwig aanhoudt… Emoties zijn als golven… En het ertegen vechten werkt als een golfbreker. De golven worden heftiger, je komt vast te zitten.
Ik leerde me anders verhouden tot emoties, te geloven dat ze er mogen zijn…Mijn focus te verleggen op het leren dragen van emoties in plaats van het gevecht aan te gaan.
Wat ik zo mooi vind aan ACT is dat de focus ligt op gedrag. Op waarden… Je staat stil bij hoe je in verschillende levensdomeinen wilt staan. Welke mama of papa je wilt zijn, hoe je in je werk wilt staan, wat je met je vrije tijd wilt doen…
En das een mooie invalshoek. Want “gedrag” daar hebben we vat op. En niet op alle zaken waar ik al zo lang vat op probeerde te krijgen. De lastige gedachtes die ik al jaren de wereld uit probeerde te denken of de faalangst waar ik van vluchtte.
Ik leerde dankzij ACT dat je niet altijd bent wat je denkt te zijn…Je bent je gedachtes niet. Je hebt ze… Je hoeft niet naar een oud verhaal te blijven leven, zoals mijn “ik ben niet goed genoeg” verhaal… Sterker nog ACT nodigt je uit om een nieuw verhaal te schrijven, eentje waarin je zelf mag bepalen waar het over gaat, waar je naartoe gaat, wie de hoofdrolspelers zijn…
Vandaag geven we met Kurago elk kwartaal een nieuwe ACT voor veerkracht training. Eentje die je sterkt in alle zaken die ik hierboven beschreef, eentje waarvan ik oprecht hoop (en geloof) dat ze je kan bieden wat ACT voor mij betekend heeft.
Liefs, Ann
Meer info over onze training > https://www.kurago.nu/act-voor-veerkracht